Skywalker: Odrodzenie - godny koniec wielkiej przygody

Star Wars: The Rise of Skywalker
USA 2019
Scenariusz: Chris Terrio, J.J. Abrams
Reżyseria: J.J. Abrams

Kiedy cztery lata temu szedłem do kina na "Przebudzenie Mocy", bałem się, że dostanę film nakręcony przez osobę, która - podobnie jak przy epizodach I, II i III będzie "na siłę" chciała wnieść nową jakość, co skończy się dla filmu źle. Na szczęście stało się inaczej i wyszedłem z kina zachwycony. Entuzjastyczne recenzje po pokazach specjalnych "Ostatniego Jedi" wzbudziły nadzieje, ale i obawy, że się rozczaruję - i znów czekało mnie dobre zaskoczenie, bo ten film stał się moim drugim ulubionym po pierwszych "Gwiezdnych Wojnach". Idąc na "Skywalkera: Odrodzenie", znów bałem się, że seria mojego życia doczeka się tak marnego zakończenia jak ostatni odcinek ostatniego sezonu "Gry o Tron". I znów okazało się, że niepotrzebnie się bałem. Chociaż nie ukrywam, że mogło być lepiej.

Powiedzmy sobie szczerze - niezależnie od tego, ile napisano i powiedziano na temat sagi, "Gwiezdne Wojny" ogląda się przede wszystkim dla akcji, efektownych ujęć i ciekawych bohaterów. W "Skywalkerze" niczego pod tym względem nie brakuje. W filmie nie ma przestojów, akcja równomiernie toczy się naprzód, fabuła rozwija sensownie na tyle, na ile jest to możliwe w kinie przygodowym. Wiadomo, że są pewne nieprawdopodobieństwa, takie jak nagły zwrot akcji, ratunek w ostatniej chwili i tak dalej, ale do tego zdążyłem się przyzwyczaić już w pierwszych "Gwiezdnych Wojnach", więc nie mam za złe, że tu jest tak samo.

Jeśli chodzi o bohaterów, to też mnie nie zawiedli. Z filmu można dowiedzieć się kilka interesujących faktów na temat niektórych osób, między innymi na temat Rey - tutaj mogę z dumą powiedzieć, że sprawdziło się jedno z moich dwóch typowań. Pozostali "dobrzy" nie są kryształowi, popełniają błędy, czasem zachowują się głupio i nielogicznie; moim zdaniem to bardzo dobrze, bo ilu z nas w prawdziwym życiu zachowuje się w pełni racjonalnie? Taka budowa postaci tylko wzmacnia uch wiarygodność. Kylo Ren pozostał postacią chaotyczną i niestabilną, co jednak stanowi doskonałe rozwinięcie tego, co już o nim wiemy. Tutaj muszę podkreślić, że nawet jeśli sama postać może niektórych irytować (nie mnie!), to jednak Adam Driver zagrał go rewelacyjnie, po raz kolejny dowodząc, że w rolach niedopasowanych do świata introwertyków, bardziej skomplikowanych niż widać na pierwszy rzut oka, sprawdza się znakomicie.

"Przebudzenie Mocy" i "Ostatni Jedi" podobają mi się o wiele bardziej niż cokolwiek, co powstało na temat "Gwiezdnych Wojen" od czasu "Powrotu Jedi". Jedną z tego przyczyn jest to, że filmy te mocno nawiązują do "starej trylogii" - w sensie, że są w znacznej mierze kinem przygodowym. W "Skywalkerze" trend ten jest posunięty jeszcze dalej. Poszukiwanie zagubionych artefaktów, egzotyczne miejsca, zapomniane, zagubione wśród lasów i piasków budowle - to wszystko przypomina raczej "Indianę Jonesa" niż klasyczne "Gwiezdne Wojny". Na moje oko stanowi to ciekawe urozmaicenie fabuły, a przy okazji pozwala pokazać kilka nowych ras oraz krajobrazów. Właśnie te ostatnie są największą zaletą "Skywalkera...". Twórcy filmu popisali się inwencją i stworzyli parę nowych światów. Nawet jeśli na widok niektórych nasuwają się słowa "to już było", to jednak pewne szczegóły wnoszą nową jakość - chodzi mi między innymi o wspomniane wyżej, opuszczone miejsca... a także parę innych rzeczy, ale to już lepiej zobaczyć samemu.

Niestety "Skywalker..." nie obywa się bez wad. Jedna z nich mnie wzruszyła na swój sposób, gdyż jest wspólna dla wszystkich "trzecich części" kolejnych trylogii, a jest nią zbyt duże nagromadzenie wątków. Już "Powrót Jedi" sprawiał wrażenie, jakby twórcy chcieli upchnąć w jednym filmie materiał na co najmniej dwa, przez co dzieło sprawiało wrażenie lekko przeładowanego wątkami i postaciami, które nawet nie miały szans na rozwinięcie swojej historii. Co prawda później poświęcono im oddzielne filmy czy nawet seriale, ale to jednak nie to samo. Podobnie jest i w "Skywalkerze", gdzie pojawia się przynajmniej jedna postać zasługująca na więcej niż drobny epizod. W co najmniej dwóch przypadkach jestem pewien, że twórcy nie bardzo wiedzieli, co zrobić z daną postacią i postanowili ją zignorować albo uśmiercić. Szkoda.

Drugą wadą jest potraktowanie postaci Kylo Rena. Postać, która była moim zdaniem najciekawszą od czasu Darth Vadera ze starej trylogii, a chyba nawet bardziej od niego złożoną pod względem psychiki i motywacji, tutaj jest bohaterem drugoplanowym i w przedstawionych wydarzeniach odgrywa zaledwie marginalną rolę. Jest to w znacznej mierze skutkiem - nie, nie zdradzam fabuły, bo ten akurat element był oczywisty już ze zwiastunów - wprowadzenia Palpatine'a. Niektórzy zapewne są lub będą tym zachwyceni, ale nie ja. Po pierwsze, w swoim czasie zaczęły drażnić mnie książki osadzone w uniwersum "Gwiezdnych Wojen", o których mówiłem złośliwie, że mam dość czytania o walce 20 klona Luke'a z 30 klonem Palpatine'a. "Skywalker..." to niestety powrót do tej praktyki. Po drugie, wątek Palpatine'a zabiera miejsce, które należało się Kylo Renowi - postaci bardziej skomplikowanej i przez to znacznie ciekawszej.

Generalnie jednak w moich oczach "Skywalker..." ma znacznie więcej zalet niż wad. Pozostawił po sobie wrażenie co najmniej dobre - na tyle, że po Świętach mam zamiar iść na niego jeszcze raz. Oczywiście wiosną pobiegnę do sklepu, by uzupełnić kolekcję DVD o ten tytuł. Na moje oko dostanie ocenę 8/10. Pozostanie tylko żal, że to już naprawdę koniec wielkiej sagi, która - nie ma w tym ani krzty przesady - zupełnie odmieniła świat.

PS Moja obecna klasyfikacja filmów tworzących sagę to, w kolejności od najlepszego: IV, VIII, V, VII, VI, IX, III, II.

PS2 Nie, nie zapomniałem o I. Po prostu, pomijając parę scen, on tak strasznie odstaje jakościowo, że dla mnie mógłby nie istnieć. Zresztą jest zupełnie zbędny; nie trzeba go znać, a i tak wiadomo, o co chodzi w pozostałych.

PS3 Premiera "Skywalkera..." miała miejsce 42 lata po premierze pierwszego filmu z serii. W kultowej książce "Autostopem przez Galaktykę" Douglasa Adamsa pada tzw. wielkie pytanie o sens życia, wszechświata i całej reszty - odpowiedź na nie brzmi "42". Przypadek? Nie sądzę...